تاریخچه اره برقی

اره برقی باتری یک اره قابل حمل و مکانیکی است که با مجموعه ای از دندانه های متصل به زنجیر چرخشی که در امتداد میله راهنما قرار دارد، برش می دهد.از آن در فعالیت هایی مانند قطع درختان، اندام کاری، باک زدن، هرس، قطع آتش در اطفاء حریق در مناطق وحشی و برداشت هیزم استفاده می شود.اره های برقی با ترکیب نوار و زنجیر طراحی شده به عنوان ابزاری برای استفاده در هنرهای اره برقی و کارخانه های اره برقی ساخته شده اند.اره برقی تخصصی برای برش بتن استفاده می شود.اره برقی گاهی اوقات برای برش یخ، به عنوان مثال برای مجسمه سازی یخی و در فنلاند برای شنا در زمستان استفاده می شود.کسی که از اره استفاده می کند یک اره است.

اولین حق ثبت اختراع برای یک "اره زنجیری بی پایان" عملی (اره ای که شامل زنجیره ای از حلقه ها است که دندان های اره را حمل می کند و در یک چارچوب راهنما می چرخد) به ساموئل جی. بنز از سانفرانسیسکو در 17 ژانویه 1905 اعطا شد. قصد او سقوط بود. قرمزهای غول پیکراولین اره برقی قابل حمل در سال 1918 توسط آسیابان کانادایی جیمز شاند ساخته و ثبت شد.پس از اینکه او در سال 1930 اجازه داد حقوقش از بین برود، اختراع او توسط شرکت آلمانی فستو در سال 1933 بیشتر توسعه یافت. این شرکت اکنون به عنوان فستول در تولید ابزارهای برقی قابل حمل فعالیت می کند.از دیگر عوامل مهم اره برقی مدرن، جوزف بافورد کاکس و آندریاس استیل هستند.دومی در سال 1926 یک اره برقی برقی را برای استفاده در سایت های باکینگ و یک اره برقی با موتور بنزینی را در سال 1929 ثبت و توسعه داد و شرکتی را برای تولید انبوه آنها تأسیس کرد.در سال 1927، امیل لرپ، بنیانگذار Dolmar، اولین اره برقی بنزینی جهان را ساخت و آن را به تولید انبوه رساند.

جنگ جهانی دوم عرضه اره‌های زنجیری آلمانی به آمریکای شمالی را قطع کرد، بنابراین تولیدکنندگان جدیدی از جمله Industrial Engineering Ltd (IEL) در سال 1947، پیشروی Pioneer Saws، ظهور کردند.Ltd و بخشی از Outboard Marine Corporation، قدیمی ترین تولید کننده اره برقی در آمریکای شمالی.

McCulloch در آمریکای شمالی در سال 1948 شروع به تولید اره های برقی کرد. مدل های اولیه دستگاه های سنگین و دو نفره با میله های بلند بودند.غالباً اره‌های برقی آنقدر سنگین بودند که چرخ‌هایی مانند اره‌های کشی داشتند. سایر لباس‌ها از خطوط رانده شده از یک واحد قدرت چرخدار برای به حرکت درآوردن میله برش استفاده می‌کردند.

پس از جنگ جهانی دوم، پیشرفت در طراحی آلومینیوم و موتور، اره‌های برقی را تا حدی سبک کرد که یک نفر بتواند آنها را حمل کند.در برخی از مناطق، خدمه اسکیدر (اره برقی) با فلر buncher و دروگر جایگزین شده اند.

اره های برقی تقریباً به طور کامل جایگزین اره های ساده با نیروی انسانی در جنگلداری شده اند.آنها در اندازه های مختلف، از اره های برقی کوچکی که برای مصارف خانگی و باغ در نظر گرفته شده اند، تا اره های بزرگ "چوار بری" وجود دارند.اعضای واحدهای مهندسی نظامی برای استفاده از اره برقی و همچنین آتش نشانان برای مبارزه با آتش سوزی در جنگل ها و تهویه آتش سوزی سازه ها آموزش دیده اند.